(6)

Vanachter haar boek gluurde Sara naar haar moeder. Het borduurwerk op haar schoot met witte en roze bloemen en takken had ze nog nauwelijks aangeraakt. Achteloos speelden haar vingers met het zilveren vingerhoedje, dat nog van Sara’s grootmoeder was geweest. Haar moeder beet op haar onderlip, blik op oneindig.
            ‘Chronische neerslachtigheid,’ had ze de dokter gisteren horen zeggen. Wat dat precies inhield wist ze niet, maar het klonk ernstig. Door een kier van de deur had ze gezien dat haar vader secondelang naar buiten was blijven staren. Ze was roerloos in de gang blijven staan, haar jas nog aan.