(12)

Ruw wrijft ze haar handen tegen elkaar droog, stampt met haar slapende been op de grond. Met haar handen in de zij kijkt ze de tuin rond. Hendrik had ‘m al zo goed als winterklaar gemaakt. Laat de borders en het onkruid rondom het terras maar aan mij over, had ze tegen hem gezegd. Ze heeft wel iets met deze periode van het jaar. De vertraagde modus waarin de natuur ogenschijnlijk afsterft en zich dan weer opmaakt voor een nieuwe lente fascineerde haar als kind al. Schijndood. Een vreemd woord vond ze dat altijd. Dat iets – of iemand – doodgaat en toch ook weer niet. Alsof je je op het laatste moment nog kunt bedenken. Haar moeder had zich niet bedacht. Maar zij had dan ook een hekel aan de herfst en de winter.