(15)

Haar handen betasten elke centimeter van haar moeders hoofd. Gaandeweg had ze besloten dat het beeld grof moest blijven, niemand is perfect. Door de hoekige manier van boetseren, had het gelaat iets puurs gekregen, een natuurlijke uitstraling die alles blootlegde wat haar moeder angstvallig had verhuld. Het zou haar goedkeuring vast niet kunnen wegdragen, maar door het wegvallen van haar masker was dit wat er uit Sara’s handen was gekomen. En het klopte. Een diepe zucht. Tenminste iets dat klopt. Ze blaast in haar handen, wrijft ze hard tegen elkaar.