(14)

Mile vroeg het gisteren nog, waarom ze niet gewoon zegt wat ze op haar hart heeft als ze ergens mee zit, in plaats van alles maar op te kroppen. Ze dronken thee in de keuken, zij zittend aan de tafel, Emilie geleund tegen het aanrecht. Of ze de brievenbundels al uit had, vroeg ze. Ze had alleen maar geknikt, ‘bijna’ gemompeld en haar gezicht weggedraaid. Haar nagels priemden in haar hand, ze voelde het amper. En? Emilies stem had ineens een stuk verder weg geklonken. En wat? Wat het met haar deed. Wilde ze er misschien over praten? Ze had haar schouders opgehaald. Wat dat voor zin had, praten. Het zou de wond alleen maar pijnlijker maken, alsof iemand er met een mes in zat te peuren.