Wat betekent vrijheid vandaag voor jou?
|
Tachtig jaar bevrijding. Een mijlpaal. Maar wel een die zwaar beladen is nu onze vrijheid en democratische waarden opnieuw onder druk staan. Juist daarom is het belangrijk stil te staan bij verhalen uit de Tweede Wereldoorlog die ook nu nog impact hebben. Zoals dat van de Joodse verzetsfotografe Emmy Andriesse (1914-1953). Waar anderen wegkeken, kwam zij in actie. De Ondergedoken Camera Na anderhalf jaar in de onderdook sloot ze zich in september 1944 aan bij een verzetsgroep van fotografen, De Ondergedoken Camera. Met de camera als wapen en gevaar voor eigen leven. Waarom? Omdat ze weigerde weg te kijken. En omdat ze vanuit haar passie iets kon betekenen. Door de ellende van de Hongerwinter vast te leggen, werkte ze mee aan een collectie van duizenden foto's die herinneren aan de Tweede Wereldoorlog. |
Met de oorlogen in Gaza en Oekraïne zijn die foto's nu weer angstaanjagend actueel. De beelden die langskomen in de media herinneren aan wat er gebeurt als mensenlevens ondergeschikt worden aan ideologie en macht. Net als toen zijn onschuldige burgers slachtoffer van bezetting, ontwrichting, uithongering. Opnieuw wankelt de democratie wereldwijd op haar grondvesten door een stel autocratische leiders, die macht boven mensen plaatsen en verdraaide feiten tot wapens maken. Kracht van beeld Voor Emmy Andriesse was haar camera een wapen tegen vergetelheid. Zij liet zien wat de kracht is van beeld als woorden tekortschieten. Mijn roman In licht bevroren vertelt haar verhaal: over angst, moed, vriendschap en de keuze om te blijven kijken, zelfs als wat je ziet te gruwelijk is voor woorden. Lees meer > |
Met verhalen als die van Emmy Andriesse helpt het verleden ons te kijken naar het heden en de toekomst. Kijk mee door de lens van een krachtige vrouw,
die de moed had om een verschil te maken.
Foto's © Collectie Universitaire Bibliotheken Leiden
|
‘Mag ik?’ De woorden komen als wolkjes uit mijn mond. Ik wijs op de camera halfverscholen onder mijn jas, mijn handen voelen als ijsklompen. Het jongetje staat stil, knikt nauwelijks merkbaar, alsof hem dat al te veel energie kost. Onder zijn versleten jas komen twee stakerige beentjes tevoorschijn met blote voeten in kapotte schoenen. Zijn hoofd lijkt te groot voor zijn broze lichaam, zijn oren flappen ietsje uit. Met zijn knokige handjes houdt hij het pannetje als een pantser voor zijn buik. Door de lens zoek ik zijn ogen, ze staren me wezenloos aan. Ik draai de hendel heen en terug, span de sluiter, druk af.
|
|